-
1 εγκλειω
ион. ἐγκληΐω, стяж. ἐγκλῄω затворять, запирать(τὰς πύλας Her.; θύρα ἐγκεκλῃμένη Plat.; ἐγκεκλεισμένος δόμοις Soph. и ἐν τῇ πόλει Diod.)
ἐγκεκλεισμένος εἰς τὸ σωματικόν Plut. — воплощенный (досл. заключенный в тело);ἐ. στόμα (sc. τινί) Eur. — закрывать кому-л. рот:γλῶσσαν ἐγκλεῖσαι Soph. — держать язык за зубами;med. — запираться (εἰς τὸν νεὼν καταφεύγοντες καὴ ἐγκλεισάμενοι Xen.) и запирать у себя, держать взаперти (τινα Luc.)